جدالِ چرخِ اقتصادِ اقامتگاه‌ها، با چوب گردشگری
اقامتگاه‌های ترشیز، چندسالی است که در این منطقه شروع به فعالیت کرده‌اند. گرچه حمایت‌های تسهیلاتی از سوی میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی صورت گرفته است؛ اما، باید بگوییم که این حمایت‌ها نمی‌تواند کافی باشد.
افرادی که در این راه قدم گذاشته‌اند، افرادی دلبسته‌ی ترشیز و فرهنگ و تاریخ‌اند که با پای دل در این مسیر به‌راه افتاده‌اند. به‌هرروی نمی‌توان از مسایل اقتصادی چنین فعالیت‌هایی چشم پوشید. بعضی از اقامتگاه‌ها با برگزاری جشنواره‌های متعدد در این منطقه نیز کوشیده‌اند در حد توان خود ظرفیّت‌های فرهنگی‌تاریخی منطقه را معرفی کنند؛ اما، در این زمینه چه حمایت‌هایی از سوی اداره‌ی کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی صورت گرفته است؟
در این میان، هنوز بعضی از اقامتگاه‌های منطقه، با نقائصی روبه‌رو هستند که می‌توان گفت با وضعیّت اقتصادی فعلی، نیاز به تسهیلات بیشتری دارند. این رفع نقائص با وضعیّت کنونی اقتصادی، هزینه‌های گزافی روی دست مسئولان اقامتگاه‌ها می‌گذارد؛ و از سوی دیگر، رونق گردشگری منطقه چندان مقبول‌طبع نیست که این افراد بتوانند از پس هزینه‌های مذکور برآیند. از همین رو، به‌ناچار برای گرداندن چرخ اقامتگاه و هم‌چنین حفظ کیفیّت اقامتگاهی، غذایی و بهداشتی، از سود معیّن و مشخصی که در نرخ‌نامه‌های صادره می‌آید، کم کنند. با این شیوه همواره این اقامتگاه‌ها، با مشکلات خُرد‌وکلانی مواجه‌اند که گاه منجر به تعطیلی چند روزه تا چند هفته‌ای می‌گردد.
اقامتگاه‌ها، حمایت می‌خواهند
در اینجا مقصود ما از حمایت، نه صرفاً حمایت مادی، که حمایت معنوی هم است. این حمایت‌ها می‌تواند در بخش‌های مختلفی صورت پذیرد. به‌عنوان مثال، توقع مردم ترشیز از اداره‌ی کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی این است که در زمینه‌ی معرفی این منطقه بیشتر همّت گمارد. در نگاهی دم‌دستی، می‌توان با تولید تیزرهای تبلیغاتی و دفترچه‌های راهنمای گردشگری و در اختیار تمام دفاتر گردشگری استان قرار دادن، بخشی از تاریخ، بناهای تاریخی‌فرهنگی، طبیعی، غذایی، کشاورزی این منطقه را در معرض دید همگان قرار داد.
آقای وزیر را دعوت کنید!
وزیر محترم میراث‌فرهنگی، تاکنون در حوزه‌ی میراث فعالیّت‌هایی داشته‌اند. در اینجا مقصود نگارنده، سفرهای متعددی است که ایشان به استان‌ها و شهرهای مختلف ایران داشته‌اند؛ ایشان تا نیشابور و گناباد هم سفر کرده‌اند؛ اما تاکنون مردم منطقه‌ی ترشیز توفیق میزبانی آقای وزیر نصیبشان نشده است. بدون‌شک سفر آقای وزیر به منطقه، تأثیر به‌سزایی خواهد داشت و هم‌چنین در زمینه‌ی نقاط قوّت و ضعف گردشگری، حضور ایشان نقش مؤثری ایفا خواهد کرد. این موضوع می‌تواند تبدیل به یک مطالبه‌ی عمومی از نمایندگی میراث‌فرهنگی و هم‌چنین اداره‌ی کل میراث‌فرهنگی شود. بخش دیگر موضوع می‌تواند تبدیل نمایندگی میراث‌فرهنگی به اداره در این شهرستان باشد که با توجه به ظرفیّت‌های موجود تاریخی‌فرهنگی و هم‌چنین گردشگری و وجود اقامتگاه‌های متعدد، نیاز چنین مسئله‌ای احساس می‌شود.
بازگردیم به موضوع دعوت از آقای وزیر! آقای وزیر می‌توانند از نزدیک با آن‌چه در این منطقه وجود دارد، آشنا شوند. از سوی دیگر، نقائص موجود را نیز از نزدیک مورد بررسی و تحلیل قرار خواهند داد. بسیاری از بناهای موجود در این منطقه، در حال فرسایش جدی است و اگر فکری به‌حال آن‌ها نشود، چه‌بسا تا چند سال دیگر شاهد نابودی آن‌ها خواهیم بود.
می‌توان به‌صورت موردی اشاره کرد. اما ذکر این مهم نیز واجب است که قصد نگارنده در این یادداشت، صرفاً منطقه‌ی کاشمر نیست و نگاهم به کل منطقه‌ی ترشیز شامل چهار شهرستان است.
بناهای تاریخی، نیازمند توجهی جدی است!
آن‌چه شالوده‌ی اصلی و اساسی اقتصاد گردشگری و گردش اقتصادی اقامتگاه‌ها به‌حساب می‌آید، حفظ بناهای تاریخی‌فرهنگی منطقه است. از مهم‌ترین کارهایی که باید به آن اشاره کرد، عدم تعیین حریم ساخت‌وساز در محدوده‌ی بناهای تاریخی است.
از سوی دیگر، مسئله‌ی مورد اشاره‌ی دیگر رهاشدگی بناهای تاریخی و عدم حصارکشی و حفاظت است. به‌عنوان مثال، محوطه‌ی تاریخی فیروزآباد، یک محوطه‌ی مهم تاریخی است که زیر چرخ‌های موتور و ماشین کوبیده می‌شود. یا می‌توان به قلعه‌ی رحمانیه اشاره کرد که بیم تخریبش وجود دارد. یا محوطه‌سازی میل فیروزآباد و یا عدم توجه به برج علی‌آبادکشمر که سابق بر این هم یادداشتی درباره‌اش نوشته‌ام. از سوی دیگر در کاشمر می‌توان به‌حوزه‌ی علمیه‌ی حاج سلطان‌العلما اشاره کرد؛ علی‌رغم این‌که یک بودجه‌ی ناچیز برای مرّمت آن در نظر گرفته شد. حفظ این حوزه‌ی علمیّه و توجه به پیشینه‌ی علمی‌مذهبی آن و بررسی تاریخی افراد برجسته‌ی دینی‌مذهبی، یکی از مهم‌ترین کارهایی است که می‌تواند انجام گیرد.
بخش دیگری که به آن بی‌توجهی می‌شود، یخدان‌های منطقه است. یخدان‌هایی که روزبه‌روز فرسوده‌تر می‌شود. بعضی از یخدان‌های تاریخی در روستاها، در حال تخریب است.
تمام آن‌چه نام برده شد، گرچه نیازمند بودجه و نیروی انسانی است، اما، غرض یادآوری این مهم بود تا فراموش نکنیم ظرفیّت‌های فرهنگی‌تاریخی منطقه برای جذب گردشگر ناچیز نیست. این‌ها یک از هزار بود که گفته و نوشته شد. هنوز به ظرفیت‌های خلیل‌آباد و کوهسرخ پرداخته نشده است.
.JPG)
نوشتن نظر:
ارسال پاسخ